مقایسه نمونه اولیه گوشی‌های پرچمدار اندرویدی با نسخه ۲۰۱۷

اکنون و در سال ۲۰۱۷ شاهد آن هستیم که کمپانی‌هایی مانند سامسونگ، ال‌جی، اچ تی سی، سونی، هوآوی و وان پلاس، آخرین نسخه از محصولات خود را روانه بازار می‌کنند. این روزها، کاربران برای انتخاب دستگاه‌های موبایل خود، طیف وسیعی از انتخاب‌ها را در پیش روی خود دارند، اما گوشی‌های پرچم‌دار همیشه به‌خوبی الان نبوده‌اند.

اگر یک پیر بازار تلفن‌های هوشمند باشید، حتما نسخه‌های اولیه گوشی‌های پرچم‌دار این روزها را به یاد دارید. سال‌ها قبل، نه خبری از گوشی‌های ضد آب بود، نه چیزی به نام اسکنر اثرانگشت وجود داشت و سیستم‌عامل اندروید نیز مراحل اولیه تکامل خود را می‌پیمود. امروز به همین بهانه در جی اس ام می‌خواهیم نمونه‌های اولیه گوشی‌های پرچم‌دار را با نسخه‌های ۲۰۱۷ همان گوشی‌ها با هم مقایسه کنیم. در طول این سالها، چه مشخصاتی تغییر کرده است؟ در ادامه باهم خواهیم خواند.

اول با سامسونگ آغاز می‌کنیم. چه سامسونگ را دوست نداشته باشید و چه طرفدار دو آتشه آن باشید، باید هر دو طرفمان بپذیریم که سامسونگ اولین کمپانی بود که توانست محصولات اندرویدی را به رقیبی جدی برای iOS و گوشی‌های آیفون تبدیل کند. در طول این سال‌ها، برند «گلکسی» هنوز هم محبوبیت خود را در سرتاسر جهان حفظ کرده است. اولین سری از گوشی‌های گلکسی اس در سال ۲۰۱۰ به بازار عرضه شد و اولین محصول کمپانی سامسونگ بودند که برای رقابت مستقیم با آیفون طراحی شده بودند. این محصولات در طی دو سال و نیم حضور در بازار، توانستند به فروش ۲۴ میلیون دستگاه دست پیدا کنند.

Galaxy S اکنون ۷ ساله شده است و قطعا مشخصات آن، خوره‌های فناوری امروزی را ارضا نمی‌کند؛ اما گلکسی اس، در زمان خودش انقلابی در سخت‌افزار گوشی‌های هوشمند به پا کرد و توانست در نقد و بررسی‌ها، ۴ و ۵ ستاره را دریافت کند. مشخصاتی مانند پردازنده تک‌هسته‌ای و نمایشگر AMOLED در آن زمان، توانستند اولین محصول کمپانی سامسونگ را به یکی از پرفروش‌ترین و جذاب‌ترین محصولات بازار تبدیل کنند. هرچند که امروز و در روزهایی که تعداد پردازنده گوشی‌های هوشمند روز به روز سیر صعودی به خود می‌گیرد، سخن از پردازنده تک‌هسته‌ای بیشتر به یک شوخی شبیه است!

تنها نقطه‌ضعف گوشی Galaxy S را شاید بتوان بدنه پلاستیکی و کیفیت ساخت آن دانست؛ چیزی که سامسونگ در چند نسل بعد، توانست آن را تغییر دهد و محصولاتی باکیفیت بهتر روانه بازار کند؛ اما به‌هرحال گلکسی اس، سنگ بنا و پایه‌گذار حضور سامسونگ در بازار گوشی‌های هوشمند است و باید به آن احترام بگذاریم.

اما ازآنجایی‌که سامسونگ ازلحاظ قیمت محصولات ممکن است نتواند با اپل رقابت کند، این کمپانی تصمیم گرفت تا روی عملکرد دستگاه و فناوری نمایشگر، سرمایه‌گذاری‌های عظیمی را انجام دهد. محصولات سامسونگ، این روزها در کشور کره، طراحی و ساخته می‌شوند (البته کارخانه‌های چینی را نیز نباید فراموش کرد!). با سرمایه‌گذاری‌های سنگین سامسونگ روی نمایشگرهای AMOLED، این کمپانی توانست خیلی زود به یکی از قدرت‌های مطرح بازار نمایشگرهای موبایل تبدیل شود و این پیشرفت‌ها به حدی است که حتی اپل نیز برای نمایشگرهای آیفون خود، مجبور است قراردادی چند میلیارد دلاری را با کمپانی کره‌ای امضا کند.

البته سخت‌افزار و نمایشگر، تنها موارد سرمایه‌گذاری سامسونگ در این سال‌ها نبوده‌اند و محصولات این کمپانی، حتی گوشی‌های میان رده، امروزه از گواهینامه IP68 و مقاومت در برابر گردوغبار و مایعات نیز بهره می‌برند. اسکنر اثرانگشت، اسکنر عنبیه، سامسونگ پی، در بین بسیاری از ویژگی‌های ریزودرشت دیگر، ازجمله ویژگی‌هایی هستند که ۷ سال پیش در گلکسی اس وجود نداشتند. همان‌طور که گفتم، سامسونگ با سرمایه‌گذاری‌هایی گسترده توانسته است ۷ سال مداوم در رتبه‌های برتر بازار گوشی‌های هوشمند جای بگیرد؛ و هرچند که طرفدار سامسونگ نیستم، ولی این کمپانی برای من به‌شدت قابل‌احترام است.

اما صحبت از تاریخ سامسونگ، بدون اشاره به نرم‌افزار قطعا بی‌معنی خواهد بود. رابط کاربری Touchwiz 3.0 برای اولین بار در گوشی Galaxy S استفاده شد و در زمان خود، یکی از پرامکانات‌ترین روابط کاربری به‌حساب می‌آمد. قرار دادن وای‌فای و بلوتوث در منویی کشویی، اسکرول منوی اپلیکیشن افقی و حتی ویجت‌های اخبار و آب‌وهوا، در نوع خود امکانات جدیدی محسوب می‌شدند؛ اما نرم‌افزار گوشی‌های سامسونگ، این روزها قطعا پیشرفته‌تر شده و حتی امکاناتی مانند دستیار صوتی- مجازی بیکسبی نیز به آن افزوده شده است.

هرچند که کمپانی HTC، این روزها اوضاع مناسبی را سپری نمی‌کند، اما این کمپانی ازجمله اولین کمپانی‌هایی بود که به بازار گوشی‌های هوشمند اندرویدی وارد شد. گوشی‌های سری «One» این کمپانی ازجمله گوشی‌های پرچم‌دار زمان خود محسوب می‌شدند. اگر نگاهی به تصویر زیر داشته باشید، می‌بینید که زبان طراحی اچ تی سی، در طول این سال‌ها چندان هم‌تغییر نکرده است و کمپانی تایوانی ترجیح داده تا به طراحی اولین نمونه از گوشی‌های هوشمند خود وفادار بماند. هرچند که در سال ۲۰۱۲، مدل‌های مختلف مشتق یافته از سری One روانه بازار شد، اما به عقیده من، HTC One (M7) محصولی بود که توانست الهام‌بخش محصولات فعلی کمپانی تایوانی باشد.

(One (M7 در سال ۲۰۱۳ روانه بازار شد و قطعا از محصولاتی مانند Galaxy S پیشرفته‌تر بود. همان‌طور که از یک گوشی پرچم‌دار در زمان خود انتظار می‌رود، (One (M7 نیز به آخرین نسخه از فناوری‌های زمان خود، چه در سخت‌افزار و چه نرم‌افزار، مجهز شده بود؛ اما یکی از بارزترین قابلیت‌هایی که به گوشی‌های اچ تی سی آورده شد، فناوری دوربین «Ultrapixel» بود. ایده فناوری اولتراپیکسل این بود که از دیودهای ۲ میکرومتری کمتر، اما بزرگ‌تری در داخل دوربین استفاده شود تا دوربین بتواند تصاویر پرنوری‌تری را ثبت کند و کیفیت تصاویر را افزایش دهد. در این مطلب، به تفضیل در مورد فناوری اولتراپیکسل و نحوه کار آن توضیح داده‌ام.

اما متاسفانه، رزلویشن ۴ مگاپیکسل دوربین نتوانست آن‌طور که بایدوشاید ظاهر شود و کیفیت دوربین کاملا در تضاد با آنچه وعده داده شده بود قرار داشت. بیایید اچ تی سی را سرزنش نکنیم و بگوییم که کمپانی تایوانی، فقط تا حدودی جلوتر از زمان خود حرکت می‌کرد؛ زیرا اکنون و در سال ۲۰۱۷، کمپانی‌های سازنده به‌تازگی شروع به استفاده از فتودیودهای ۱٫۴ میکرومتری در گوشی‌های مدرن کرده‌اند. فناوری اولتراپیکسل که هم‌اکنون در U11 استفاده می‌شود، توانسته است این گوشی را یکی از بهترین گوشی‌های هوشمند بازار در زمینه دوربین تبدیل کند.

اما یکی از بزرگ‌ترین مزیت‌های رقابتی HTC در زمان خود، استفاده از آلومینیوم در ساخت بدنه و کیفیت بالای بدنه بود. این موارد توانست اچ تی سی را یک سر و گردن بالاتر از سایر کمپانی‌های هم‌رده قرار دهد. همچنین اچ تی سی اولین کمپانی بود که از اسپیکرهای قدرتمند BoomSound در گوشی‌های هوشمند استفاده کرد؛ اما علی‌رغم پیشگامی اچ تی سی در بازار گوشی‌های هوشمند و استفاده از فناوری‌های حتی جلوتر از زمان خود در محصولات، اما کمپانی تایوانی به دلایلی مانند تعداد رنج زیاد محصولات و عدم بازاریابی، حال‌وروز خوشی را سپری نمی‌کند.

اما از این‌ها که بگذریم، HTC یکی از کمپانی‌هایی است که گوشی‌های آن به خوش ساختی و کیفیت بالای بدنه معروف‌اند. برای مثال، در U11 از پنل‌های شیشه‌ای استفاده شده است و گواهینامه IP67 نیز ازجمله سایر ویژگی‌های این گوشی است؛ اما حذف ۳٫۵ میلی‌متری هدفون، ممکن است مانند سایر نوآوری‌های پیشین این کمپانی، متقاعدکننده نباشد. زیرا اچ تی سی، قطعا اپل نیست!

در مقایسه با سامسونگ، نرم‌افزار گوشی‌های اچ تی سی در این سال‌ها تغییرات زیادی را به خود ندیده‌اند. Sense UI یک رابط کاربری مینیمال است و اچ تی سی همیشه ترجیح داده است تا بجای تغییرات نرم‌افزاری، اپلیکیشن‌های جدید را معرفی کند. همچنین HTC ازجمله اولین کمپانی‌هایی بود که به پشتیبانی از نرم‌افزارهای گوگل پلی روی آورد.

هرچند که سابقه ال‌جی در بازار گوشی‌های هوشمند به قدمت اچ تی سی و سامسونگ نیست، اما این کمپانی در سالیان اخیر توانسته است با ارائه محصولاتی باکیفیت سهمی از بازار را به خود اختصاص دهد. LG Optimus G اولین محصول کمپانی ال‌جی بود و گوشی‌هایی مانند G6 نیز ادامه همین سری محسوب می‌شوند؛ اما نقطه شروع قدرتمند ال‌جی در بازار گوشی‌های هوشمند را می‌توان «G2» دانست.

گوشی‌های سری G اولین سری گوشی‌های پرچم‌دار کمپانی ال‌جی محسوب می‌شوند و کمپانی کره‌ای پیش‌ازاین با محصولات سری L در بازار گوشی‌های پایین رده حضور داشت. LG Optimus G با سخت‌افزاری رقابتی وارد بازار شد و به‌عنوان یکی از رقبای اصلی Galaxy Note 2 محسوب می‌شد. این گوشی، همچنین اولین گوشی هوشمندی بود که با پردازنده اسنپدراگون S4 و پکیج رادیو LTE روانه بازار شد. هرچند که این گوشی از ویژگی‌هایی مانند پشتیبانی از کارت میکرو اس دی و باتری قابل تعویض بی‌بهره بود.

Optimus G در زمان خود توانست تحسین بسیاری از منتقدان را برانگیزد و به‌خصوص کیفیت بالای LCD آن توانست محصول ال‌جی را یک سر و گردن بالاتر از رقبا قرار دهد. البته در سال ۲۰۱۳، این گوشی به بازار امریکا راه یافت و به دلیل مشکلاتی در سخت‌افزار و عرضه، نتوانست رضایت مشتریان آمریکایی را جلب کند.

ال‌جی جی ۶ که آخرین نسل از گوشی‌های هوشمند پرچم‌دار ال‌جی محسوب می‌شود، کاملا با نمونه اولیه محصولات این کمپانی متفاوت است. البته هرچند که این محصول به پردازنده اسنپدراگون ۸۳۵ مجهز نشده، اما تمرکز روی نمایشگر بدون حاشیه و دوربین دوگانه باکیفیت، جی ۶ را به یکی از منعطف‌ترین گوشی‌های هوشمند بازار در زمینه دوربین تبدیل کرده است. همچنین، ویژگی‌هایی مانند گواهینامه IP68، شارژ وایرلس، فناوری نمایشگر HDR، تفاوت جی ۶ با Optimus G را بیش‌ازپیش نمایان می‌کند. در مقایسه با سامسونگ و اچ تی سی، از این شاخه به آن شاخه پریدن‌های ال‌جی بیشتر بوده است. از تمرکز روی فبلت‌ها و گوشی‌های ماژولار تا اتکا به دوربین و باتری‌های قابل تعویض.

وان پلاس یکی از بازیگران تازه‌وارد بازار گوشی‌های هوشمند است و با «OnePlus One» در سال ۲۰۱۴ رسما به این بازار وارد شد. این کمپانی تابه‌حال، شش مدل گوشی را روانه بازار کرده است که پنج تای آن‌ها برای رقابت مستقیم با گوشی‌های پرچم‌دار دیگر کمپانی‌ها تولید و عرضه‌شده‌اند. وان پلاس قول داده است تا به رقیب جدی کمپانی‌های مطرح تبدیل شود و تا به امروز نیز تا حدودی توانسته است به این وعده جامه عمل بپوشاند تا جایی که آخرین گوشی این کمپانی، لقب «قاتل پرچم‌داران» را به خود گرفته است.

یکی از مزیت‌های رقابتی کمپانی وان پلاس، قیمت بسیار مقرون‌به‌صرفه محصولات آن است. تا جایی که با قیمت حدود چند صد دلار کمتر، می‌توانید محصولی را بخرید که بتواند شانه‌به‌شانه گوشی‌های پرچم‌دار کمپانی‌هایی مانند سامسونگ، ال‌جی و اچ تی سی رقابت کند. همچنین، وان پلاس برنامه دارد تا با سیستم‌عاملی مشتق یافته از اندروید، به نام «Oxygen» خود را از سایر کمپانی‌ها متمایز کند.

البته به‌تازگی خبرهایی در زمینه شکایت کاربران از نمایشگر و بلوتوث محصولات وان پلاس نیز منتشر شده است و آپدیت‌های نامنظم و کند سیستم‌عامل نیز ازجمله مشکلات کاربران وان پلاس هستند. همچنین، عرضه محدود محصولات، دسترسی به محصولات این کمپانی را سخت کرده است. OnePlus 5 آخرین محصول کمپانی وان پلاس است که با سخت‌افزاری قدرتمند و زوم اپتیکال روانه بازار شده. همچنین استراتژی این کمپانی نیز به نسبت سال‌های اول، بالغ‌تر شده است.

در چند سال اخیر عادت کرده‌ایم نام هوآوی را در کنار برندهای بزرگ بازار بشنویم. گل سرسبد محصولات این کمپانی، P9 و P10 هستند که توانستند به فروش بسیار خوبی نیز دست پیدا کنند. Ascend P1 اولین محصول کمپانی هوآوی برای بازار گوشی‌های پرچم‌دار بود که در ژانویه سال ۲۰۱۲ به بازار عرضه شد؛ اما محصولات هوآوی، در ابتدای عرضه از قدرت رقابتی فعلی، بی‌بهره بودند.

Huawei Ascend P1 با یک سخت‌افزار دو هسته‌ای و نمایشگر ۴٫۳ اینچ با رزلویشن ۵۴۰ در ۹۶۰ روانه بازار شد. نمایشگر و سخت‌افزار این گوشی، به‌اندازه‌ای نبود که بتواند با محصولات هم‌دوره خود مانند Galaxy S3، با پردازنده اگزینوس دو هسته‌ای و نمایشگر با رزلویشن ۷۲۰ در ۱۲۸۰، رقابت کند. فقدان NFC و حافظه داخلی محدود نیز ازجمله نقاط منفی Ascend P1 محسوب می‌شدند.

Huawei Ascend P1 با ویژگی‌هایی مانند ضخامت ۷٫۶۹ میلی‌متر، دوربین ۸ مگاپیکسلی و قیمت ۴۷۵ دلار (درسال ۲۰۱۲) نام برند هوآوی را در دید مشتریان قرار داد. البته بسیار از مشتریان، در ابتدا نمی‌توانستند برند هوآوی را به‌درستی تلفظ کنند و حتی در ایران، بارها شنیده‌ام که افراد هنوز هم نام‌هایی مانند «هاوایی» یا «هاوای» را برای این برند بکار می‌برند!

تمرکز روی قیمت رقابتی و کیفیت دوربین ازجمله سیاست‌هایی هستند که از P1 تا به امروز ثابت مانده‌اند. آخرین نسخه از گوشی‌های پرچم‌دار هوآوی، توانسته‌اند به خاطر دوربین‌های دوگانه بی‌نظیر خود، تحسین بسیاری از منتقدان را برانگیزند. P10 همچنین از یک طراحی زیبا و جدید نیز بهره می‌برد.

از زمان Ascend P1 تا به امروز، هوآوی همیشه سعی کرده است از پردازنده‌های ساخت خود در محصولاتش استفاده کند. سری پردازنده‌های «Kirin» امروزه در محصولات هوآوی مورداستفاده قرار می‌گیرند و حتی قابل‌رقابت با پردازنده‌های اگزینوس سامسونگ و اسنپدراگون کوالکام نیز هستند. برخلاف سایر کمپانی‌ها، هوآوی بیشتر ترجیح می‌دهد که از دسترنج‌های خود در محصولاتش استفاده کند و همین فرمول نیز به این کمپانی چینی کمک کرده است تا به‌ یکی از رقبای اصلی اپل، سامسونگ و ال‌جی تبدیل شود.