کدام گوشی‌ها بیشترین عمر باتری را ارائه می‌دهند؟

در چند سال اخیر تنها پیشرفت باتری‌های گوشی‌های هوشمند، افزایش ظرفیت آن‌ها به بیش از ۳۰۰۰ میلی آمپر ساعت بوده است. اما صفحه نمایش‌هایی با رزولوشن بیشتر و چیپست‌های قدرتمندتر به باتری بزرگ‌تری نیاز دارند و جای گیری این باتری در فضای محدود درون گوشی خود یک مشکل محسوب می‌شود.

شاید هوآوی را بتوان یک مثال موفق برای این موضوع در نظر گرفت که چندین گوشی پرچم‌دار با باتری‌های ۴۰۰۰ میلی آمپر ساعتی معرفی کرده است. به تازگی سامسونگ نیز گلکسی نوت ۹ را معرفی کرد که برای اولین بار در بین پرچم‌دارانش از باتری ۴۰۰۰ میلی آمپر بهره می‌برد. اما بالاتر رفتن عدد چه فایده‌ای دارد، وقتی نرم افزار و سخت افزار در مدت کوتاهی تمام توان باتری را می‌بلعند؟ با در نظر گرفتن این موضوع، سعی شد گوشی‌های هوشمند محبوب این روزها را بررسی کنیم تا ببینیم کدام‌یک بهترین عمر باتری را ارایه می‌کنند. در این تست که توسط PhoneArena انجام شد، گوشی‌های هوشمند با کمترین ظرفیت خود در چالشی بهینه شده قرار گرفتند تا توان آن‌ها نرمال شود و تست راحت‌تر انجام شود.

برای نرمال سازی باتری از فرمول زیر استفاده می‌شود:

عمر باتری نرمال = میانگین ظرفیت باتری × [ظرفیت باتری (میلی آمپر بر ساعت) / عمر باتری (دقیقه)]

نتایج حاصل از این آزمایش به ۲۱ دستگاه مهم معرفی شده در امسال و سال قبل میلادی محدود است که به دوسته‌ تقسیم می‌شوند؛ دسته‌ی اول که به صفحه نمایش با رزولوشن QHD یا همان ۱۴۴۰p و بالاتر مجهزند و دسته‌ی دوم که به نمایشگری با کیفیت پایین‌تر از QHD مجهزند. سپس این دو دسته را با توجه به ظرفیت باتری‌شان تقسیم بندی کردند. نتیجه‌ی به دست آمده برای هر دستگاه که از فرمول بالا به دست آمده، رده‌بندی گوشی‌ها را مشخص کرد. عمر باتری نرمال به این معنی است که زمانی که گوشی‌ها ظرفیت باتری یکسانی دارند، چه مدت دوام می‌آورند. در ادامه به دو دسته‌ی مشخص شده می‌پردازیم، اما پیش از آن باید ذکر کنیم که این رده‌بندی به معنای این نخواهد بود که کدام گوشی هوشمند برترین باتری را دارد؛ بلکه بهینه‌ترین گوشی نسبت به مصرف باتری را معرفی می‌کند.

گوشی‌های با رزولوشن QHD یا بالاتر

در مقایسه‌ی میان پرچم‌داران با نمایشگرهای QHD یا بالاتر با بالا رده‌هایی که از رزولوشن پایین‌تر اما مشخصات یکسان بهره‌مند بودند، متوجه شدیم که دسته‌ی اول عملکرد ناامید کننده‌تری دارند. برای مثال، نمایشگر گوشی‌هایی مانند گلکسی اس ۹ به طور پیش فرض رزولوشن +FHD را ارایه می‌کند، اما همچنان بیش از ۴ میلیون پیکسل وجود دارد که باید به آن‌ها نور رسانی کند. این میزان بسیار بیشتر از دو میلیون پیکسل (یا بیشتر) است که در نمایشگرهای FHD واقعی با ابعاد مشابه وجود دارند. در نتیجه راهکار شرکت‌ها در کاهش رزولوشن نسبت به توان اصلی نمایشگر کمکی به ذخیره‌ی باتری نمی‌کند. شاید تنها دلیلی که پرچم‌داران مجهز نمایشگرهای QHD به طور میانگین ۲۰ درصد شارژدهی کمتری را برای ثبت می‌کنند این باشد که تعداد پیکسل‌ها نسبت به نمایشگرهای FHD تقریبا ۲ برابر است.

علاوه بر این موضوع، هنوز موارد فرعی دیگری نیز وجود دارند که بر عملکرد دسته‌ی اول تاثیر می‌گذارند، یکی از برجسته‌ترین این دلایل نوع پنل استفاده شده است. در این مقایسه، گوشی هوشمندی مانند اچ‌تی‌سی یو ۱۱ با نمایشگر LCD خود نسبت به پرچم‌داران برخوردار از صفحه نمایش OLED عملکرد بهتری را به ثبت رساند که نشان از اقدام مناسب شرکت تایوانی در هماهنگی نرم افزار و سخت افزار دارد.

سامسونگ نیز پس از نرمال سازی باتری گوشی‌هایش که از چیپ اگزینوس بهره میبردند، عملکرد نسبتا مناسبی را ثبت کرد. در نهایت، این تست تنها قادر بود زمان Screen-on را در شرایط استاندارد نسبت به زمانی که نرم افزار پس از چند ماه استفاده مثل روز اول کار نمی‌کند، ثبت کند.

گوشی‌هایی با رزولوشن پایین‌تر از QHD

با در نظر گرفتن تفاوت در تراکم پیکسلی دو گروه که به ندرت با چشم انسان قابل تشخیص است، به نظر می‌رسد شرکت‌هایی که بی دلیل به دنبال آمار و ارقام بالاتر برای نمایشگرهای خود نیستند کار هوشمندانه‌ای انجام داده‌اند؛ زیرا عمر باتری بیشتری را برای کاربر به ارمغان می‌آورند. حتی گوشی‌های دسته‌ی اول که باتری‌های نسبتا بزرگی داشتند نیز نسبت به گوشی‌های این گروه به طور متوسط ۲۰ درصد عمر باتری کمتری ارایه می‌کردند.

با توجه به نتایج، در این بخش آیفون‌های اپل عملکرد بهتری را ثبت کردند و شاید دلیل آن هم برخورداری از سخت افزار و نرم افزار اختصاصی باشد که روی مصرف باتری کنترل بهتری دارند. در واقع اپل با یک تیر چند نشان زده است؛ هم نسبت به رقبا از باتری کوچکتری استفاده کرده است، هم به لحاظ اقتصادی صرفه جویی کرد، هم فضای بیشتری برای جایگذاری قطعات سخت افزاری فراهم کرد و در نهایت ضخامت گوشی را نیز کاهش داد.

سونی و موتورولا که از قدیم به عمر باتری مناسب شناخته می‌شدند، این بار نیز در این حوزه موفق بودند. سامسونگ هم در این بخش بسیار خوب عمل کرد، اما مانند دسته‌ی قبلی این بار هم گوشی‌های مجهز به چیپ اختصاصی سامسونگ از نسخه‌ای که به اسنپ دراگون‌های کوالکام مجهز بودند عملکرد بهتری را ثبت کردند.

عمر باتری بیشتر با وجود این که یک ویژگی مثبت محسوب می‌شود، اما به این معنی نیست که گوشی مجموعه‌ای از سخت افزار و نرم افزار است که به بهترین نحو برای مصرف انرژی بهینه‌ شده‌اند. اپل، موتورولا، سونی و تا حدی سامسونگ (مدل‌های مجهز به چیپ اگزینوس) در زمینه‌ی مصرف انرژی عملکرد مناسبی داشتند، در حالی‌ که شرکت‌هایی مانند ال‌جی و اچ‌تی‌سی عملکردی متفاوت داشتند.

در پایان این تست یک مورد را با قطعیت ثابت کرد؛ این که گوشی‌هایی با صفحه نمایش‌های با رزولوشن بالا، عمر باتری کوتاه‌تری دارند و اگر قصد خرید یک گوشی با نمایشگر QHD یا بالاتر را دارید، بهتر است ابتدا به تست‌هایی که از عمر باتری آن منتشر می‌شود نگاه بیاندازید. با این تفاسیر، آیا شما استفاده از نمایشگرهای QHD را برای  پرچم‌داران مناسب می‌دانید یا ترجیح می‌دهید گوشی هوشمندتان از یک نمایشگر FHD با عمر باتری طولانی‌تر برخوردار باشد؟